Onze Marokkaanse host, Amir genaamd, leidt mij en een Duitse vrijwilligster rond in de lokale markt. Er is geen betere afwisseling met ons lokale vrijwilligersproject dan het bezoek aan kleurrijke standjes vol Marokkaanse lekkernijen. Wandelend door een drukkende menigte word ik overweldigd door de intense prijsonderhandelingen, de geuren van verse specerijen, en het luid Arabisch heen-en-weer geschreeuw tussen lokale uitbaters.
Erfoud is zo klein als stadje dat de Duitse vrijwilligster en ikzelf de enige buitenbeentjes zijn. Amir lijkt de enige in de regio te zijn die Engels sprak, en is hierdoor onze enige verbinding met andere mensen. Het was slechts mijn vierde dag in Marokko dus ik was nog zeer onder de indruk hoe Amir vrolijk tegen iedereen een goedendag “salaam aleikum” riep en enthousiast de hand schudde van de vele mensen met wie hij al vaker vriendendiensten had geregeld.
Spontaan op de set voor Napoleon door Ridley Scott
Het was 4 juni 2022: een ongewone vraag. Een lokale man van middelbare leeftijd met zonnebril en hoedje komt aangefietst, praat in het Arabisch tegen Amir en stelt een vraag. Ze kijken beiden vol intensiteit naar mij, wanneer Amir de vraag vertaalt: “hij vraagt of je in een film wilt spelen”. Me volledig onbewust van het feit dat ik me in een regio bevond met een bijzonder actieve filmindustrie, moet ik verrast even een stilte laten, waarna ik me bedenk “waarom niet”. Amir wisselt vervolgens een GSM nummer uit met zijn nieuwe vriend, waarna we ons marktbezoek verderzetten.
5-13 juni 2022: onzekere ontwikkelingen
De volgende dag vertelt Amir me dat ze foto’s van me nodig hebben van verschillende aanzichten. Gezien mijn beperkte kennis van de filmindustrie, ga ik er maar van uit dat dit een doodnormale praktijk is, en zolang ik mijn kleren in de shoot aan mag houden heb ik er geen probleem mee.
Gezien mijn terugvlucht naar België reeds in minder dan drie weken is, heb ik bovendien sterke twijfels of de filmdagen wel zullen overlappen met mijn agenda. Voor het vrijwilligerswerk in het kleine hostel waren mijn voormiddagen voornamelijk gevuld met het maken van een mix van stro, modder en water, waarmee we natuurlijke bakstenen maakten en de muren restaureerden.
Onze namiddagen waren dan weer gevuld met het binnen zitten en wachten tot de 40 graden hitte was afgekoeld alvorens weer buiten te kunnen komen. In ruil voor het werk, kregen we gratis onderdak en eten. De dag werd altijd opgebroken door verschillende thee-pauzes en ook de maaltijden waren altijd de meest verrukkelijke, gezonde gerechten.
Deze films over reizen wil je zien!
De meeste avonden werden vaak voetballend doorgebracht met de kinderen van het vredevolle dorpje op een stenen veld, waar voetbal de taalbarrière irrelevant maakte. Elke nacht sliep ik buiten op de patio van het hostel onder de blote sterrenhemel, omdat ik de ontelbare bedwants- en muggenbeten verkoos over de hitte binnenhuis.
In de volgende dagen zijn er meerdere telefoontjes, waar ik elke paar minuten een korte vraag doorvertaald krijg, zoals “Heeft hij ooit al eens op een paard gezeten?” Van Amir’s zeer verkorte samenvattingen begrijp ik dat hij heeft onderhandeld dat hij zelf ook mee komt figureren.
Hij vertelt me trots dat hij het driedubbele bedrag betaald wil worden dan wat het originele voorstel was en dat we het onderhandelde totaalbedrag mooi in tweeën zullen splitsen. Uiteindelijk is hij verrukt dat we elks 1000 dirham betaald zullen worden, mogelijks met extra fooi.
Dit is een route voor een roadtrip door Marokko.
Een lokale regisseur komt langs ons hostel om nog wat meer foto’s te nemen, die een twijfelachtige meerwaarde hebben over de eerdere shoot. We hebben een korte conversatie door middel van een mengeling van Frans en Engels en het weinige dat ik van hem lijk te begrijpen is dat het project iets met Napoleon te maken heeft. Een paar dagen later vertelt Amir me: “de filmshoot is morgen, ze komen ons ophalen om 4:00 ’s ochtends.”
14 juni 2022: een dag rijk aan verrassingen
De volgende ochtend, voor de eerste zonlichtstraal, staat er een 4×4 jeep aan onze deur. Eenmaal onderweg hoor ik van de chauffeur, die tevens de productie-assistent was, dat ze de vorige nacht tot 1:00 aan het werk geweest waren. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen bij de chaos van de rit, die waarschijnlijk als analogie dient voor zijn levensstijl: met één hand onophoudelijk verschillende telefoontjes plegen, met de andere hand een sigaret roken, en met beide handen afwisselend te sturen.
De Atacama woestijn in Chili is ook het bezoeken waard.
Hij brengt ons naar een lokaal cafe waar ons een uitgebreid ontbijtbuffel wacht. Langzaamaan komen meer en meer Marokkaanse mensen het cafe binnen, die zonder specifieke kenmerken toch duidelijk thuishoren in de filmindustrie. Als enige niet-Marokkaan begin ik me toch wel af te vragen in wat voor lokale amateur productie ik nu terecht gekomen ben. Met een gevulde maag en een negatieve coronatest op zak mogen we weer de auto in, die ons de woestijn in leidt.
Ondanks verschillende obstakels, zoals één van de filmtrailers die vast was komen zitten in het zand, raakten alle wagens uiteindelijk op het basiskamp van de set. Daar word ik naar een Britse kostumeer gebracht die mij in een Franse soldaat omtovert. Het is een vertrouwde opluchting om een Engelssprekende witte man tegen te komen in deze Marokkaanse chaos.
Hij biedt half-serieus zijn excuses aan voor het kostuum, dat uit meerdere lagen wol bestaat, terwijl we ons in de bakkende zomerse Noord-Afrikaanse woestijn bevinden. Hij drukt me op het hart geen held proberen te zijn, onophoudelijk water te drinken en iemand aan te spreken mocht ik me fysiek erbarmelijk beginnen voelen. Ook Amir wordt getransformeerd van Marokkaanse man tot Franse soldaat.
Een andere jeep brengt ons vervolgens dieper de woestijn in naar de echte filmset. Tegen al mijn verwachtingen in zijn alle belangrijkste posities, gaande van camera tot geluid tot communicatieverantwoordelijke, Britten. Ik schrik op, in shock, en kan mijn ogen niet geloven, het moment dat ik op het opname-bordje de naam van de regisseur lees: Ridley Scott.
Onze glansrol als figurant bestaat erin om pal stil te staan in het midden van de woestijn en voor elke opname telkens een paar graden te draaien. Opname na opname blijven we zwetend bakken in de hitte. Uiteindelijk krijg ik de holster van een paard in m’n hand gedrukt en mag ik hiermee heen en weer wandelen.
Tijdens de middagpauze worden we weer uit de woestijn gereden om in een chique hotel een volledig inclusief lunch buffet te genieten. Veel interessanter dan het eten is mijn google zoekopdracht die me weet te vertellen dat de 84-jaar oude legendarische Hollywood-regisseur met 4 Oscarnominaties op zijn naam, bekend van films zoals The Gladiator en The Martian, een nieuwe film aan het maken is over het leven van Napoleon. Napoleon wordt dan weer gespeeld door Oscar winnaar Joaquin Phoenix.
Dit zijn bijzondere filmlocaties om te bezoeken.
Terwijl het grootste deel reeds gefilmd was in Engeland en Malta, hebben ze nog twee laatste filmdagen in Marokko om Napoleon’s historische Egyptische veroveringen vast te leggen. Doorheen de namiddag volgen er nog een aantal gelijkaardige scenes en dan zit de eerste filmdag erop. Er vinden nog Marokkaanse onderhandelingen plaats, die ik op dat moment nog niet begreep, waar Amir tegen de lokale crew aan het benadrukken was dat we de volgende dag niet meer wouden komen. Een paar uren later worden we terug bij ons hostel afgezet.
Lees hier tips voor 3 dagen in Marrakech.
15 juni 2022: een bitterzoete nasmaak
De volgende ochtend worden we opgehaald om 5:00. Een identiek ontbijtbuffet en negatieve coronatest later worden we weer dezelfde filmset ingeleid. In tegenstelling tot het stilstaan in de brandende zon van de vorige dag, bestaat onze taak vandaag in het marcheren door de woestijn. In een schoenmaat te groot ben ik al snel een paar meter achter een paar kamelen en een paard aan het wandelen op blaren in plaats van op voeten.
Opname na opname wandelen we dezelfde vallei door. Van de Britse filmgoeroes krijg ik te horen dat we ver genoeg uit elkaar moeten wandelen, omdat Amir en ikzelf als individuele elementen zullen worden gebruikt om, door middel van artificiële intelligentie en edit-hocus pocus, het hele Franse leger te construeren.
Een fancy lunch buffet en fel bewandelde namiddag later, komen we op het einde van de dag terug aan in het hotel waar de film crew verblijft. Iedereen wordt één voor één naar binnengehaald om uitbetaald te worden. Wanneer Amir aan de beurt is, volg ik hem aarzelend en blijf ik in de deuropening wachten. Nadat hij een dik pak biljetten in ontvangst neemt, roept iemand mijn naam en stap ik volledig de kamer binnen. Ik krijg een soortgelijk pak biljetten, en moet merkwaardig genoeg op het einde van de twee filmdagen mijn contract pas ondertekenen.
Eenmaal uit de kamer vertelt Amir me dat zijn ‘moeilijk doen’ tijdens de opname dagen ons een extra fooi heeft opgeleverd, waarna hij mij een paar kleine biljetten toestopt. Op onze terugweg naar het hostel stopt hij mij, en beveelt me serieuzer dan ik hem tot dan gezien heb om hem de helft van het ontvangen bedrag te geven. Wanneer ik hem erop wijs dat ik had gezien dat hij zijn deel al gekregen had, zei hij onbetwistbaar dat dat enkel de fooi was die hij mij al had gegeven, dus dat het nu de deal was om dit volledige bedrag in tweeën te splitsen.
Misleid, en met zowel een sterke aversie voor drama, alsook een diepe dankbaarheid voor mijn hele verblijf en ervaringen van de afgelopen weken, gaf ik toch maar in. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak bij de cultuur van het liegen en bedriegen. Bij het reizen over culturele grenzen komt avontuur onvermijdelijk met wat korrels naïviteit. Ondanks dat de schoonheid van reizen in het omarmen van de onzekerheid zit, word ik hier toch op de meest bescheiden manier met mijn voeten terug op de grond gezet.
Het niet spreken van de lokale taal komt met een kost, en in dit geval letterlijk. Maar meer dan een monetaire teleurstelling, ben ik toch vooral tevreden met mijn herwonnen geloof in de onvoorspelbare spontaniteit van reizen en ja te zeggen tegen leven. De film komt in de cinema op 22 november 2023 en alhoewel ik twijfels heb over het herkenbaar verschijnen op het grote scherm, heb ik toch een bucket-list check die ik niet snel zal vergeten.
Handige websites voor je reis
Dit vind je misschien ook leuk:
Ben jij benieuwd naar de nieuwe film over Napoleon?
Jonas Mareels
Als 24-jarige Belg met een passie voor reizen, zoek ik graag de overlap tussen rauwe avonturen en filosofische introspectie. Ik wil anderen inspireren om te ontsnappen aan de monotone sleur van het dagelijkse leven en zich te verdiepen in betekenisvolle ervaringen. Te midden van alle chaos en opwinding herinnert reizen me bovenal aan de diversiteit van het leven en onze gedeelde menselijke ervaring. Je vindt me op Instagram.
Onder Redactie TripTalk vind je algemene berichten en berichten met nieuwswaarde die wij leuk vinden om te vermelden of jullie daarover te informeren.
