Ga mee op reis van Noord- naar Zuid-India
De leukste vrienden zijn die met een auto. Vooral als ze je meevragen om op een roadtrip van Noord naar Zuid-India te gaan. Tijdens het studeren in India leerden mijn Zweedse kamergenootje en ik een medestudent uit India kennen: Prithvi. Prithvi is een internetgoeroe die goed heeft geboerd, en zich zo de universiteit en een auto kon veroorloven.
Deze auto stond in Delhi, maar hij wilde deze terugrijden naar zijn huis in Bangalore, 4000 kilometer verderop, met de vraag of wij meegingen. Hier hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken!
Het bijwonen van een traditionele Hindoe bruiloft
De eerste stop was meteen een hele bijzondere: een traditionele Hindoe bruiloft. Hoewel wij een huwelijk in Nederland zien als een blije aangelegenheid, kwamen we er al snel achter dat dit niet over de hele wereld zo is. Dit huwelijk was namelijk gearrangeerd door de ouders van het stel: ze waren beiden al 30 jaar en hadden zelf nog geen partner gevonden. Dit kan natuurlijk niet zomaar, en dus was het tijd voor de ouders om zich ermee te bemoeien. Het stel was zelf echter nog niet heel optimistisch over hun bruiloft. Op de vraag ‘Zien jullie uit naar jullie huwelijk?’ kregen we een harde ‘nee’ terug.
Lees hier meer over een rondreis door Noord-India.
Toch worden in India meer dan 90 procent van alle huwelijken bepaald door de ouders. De opvatting van liefde is daardoor ook heel anders: omdat wij de luxe hebben om ook daadwerkelijk verliefd te zijn op de persoon waarmee wij trouwen, zijn wij veel egoïstischer in de liefde. Een gearrangeerd stel daarentegen, neemt veel meer beslissingen voor het algemeen belang, om het huwelijk maar te laten werken. Liefde wordt gezien als stabiliteit, iemand om op terug te vallen, niet als een individuele beslissing.
Het eerste ritueel van de driedaagse bruiloft was de Mehndi ceremonie. De hele familie van de bruid had zich verzameld bij haar thuis, om te eten, te dansen, en de bruid geluk te wensen in haar huwelijk. Ook waren er mannen ingehuurd die elke vrouw voorzagen van de mooiste henna op de armen, wat dan trots aan de rest van de familie werd laten zien. Ook wij mochten in dit ritueel deelnemen, wat betekende dat onze armen veranderden in een soort schilderijen die we elke dag mee konden dragen.
Voor elke ceremonie had iedereen een nieuwe outfit aan: de prachtigste sari’s vol met kleurrijke patronen. Vooral tijdens de Haldi ceremonie was dit een heel bijzonder gezicht, omdat elke gast in het geel gekleed moest komen, wat ervoor zorgde dat het hele veld straalde. Ondertussen zat de bruid in het midden van het veld, en werd door alle gasten ingesmeerd met een papje van geelwortel. Dit wordt gedaan omdat de vrouw dan mooi zal stralen voor haar bruidegom.
Hoewel de drie dagen gevuld zijn met verschillende rituelen, was het echte huwelijk pas op de laatste avond. De bruidegom kwam met zijn gasten naar het hotel van de bruid, maar niet gewoon per auto. Hij had een troon op een paard, waar alle bruidsgasten dansend en zingend achteraan liepen. De familie van de bruid ontving hem, en begeleidde hem naar zijn bruid, die voor de gelegenheid een jurk van meer dan 15 kilo aan had.
Toen het stel eenmaal op het podium stond, was het tijd voor een uitgebreide fotosessie, die meerdere uren in beslag nam. Om 3 uur ‘s nachts begon de ‘Havan’, waarbij een vuur werd gesticht midden in de lobby van het hotel (in India doen ze niet aan aanstelleritis zoals koolstofmonoxide-vergiftiging), waar het stel vervolgens zeven keer omheen liep, terwijl ze aan elkaar waren vastgebonden met doeken. Ondertussen sprak de Brahmaan zegeningen uit over het stel, wat het huwelijk officieel maakte.
Lees ook over Ladakh, het vergeten koninkrijk in India.
Hierna ging de bruid met de bruidegom mee naar het huis van zijn familie, om daar nog meer rituelen uit te voeren. De overstap van de ene naar de andere familie werd gedaan door rijst en geld over de bruid heen te gooien. Dit alles gebeurde terwijl de bruid hevig aan het huilen was, volgens haar omdat ze ‘aan het nadenken was over haar toekomst’. De bruid ervaarde haar huwelijk dus duidelijk als heel naar, maar toch zal het stel later ook hun kinderen op deze manier uithuwelijken. Rituelen en cultuur zijn in India de leidraad in het leven, en niet iets waarvan afgeweken mag worden.
Met de auto zie je veel, maar er zijn ook veel treinreizen door Zuid-India.
Mocht je naar India gaan, is jezelf op een bruiloft uitnodigen een tip die ik je van harte aan kan bevelen. Dit wordt ook niet als gek gezien. Je status binnen de gemeenschap gaat zelfs omhoog als je buitenlandse mensen op je bruiloft hebt uitgenodigd, dus Indiërs zullen je hier met open armen ontvangen! Verder hoef je alleen een paar mooie sari’s of tunieken aan te schaffen, en je ogen uit te kijken.
Om half 8 ‘s ochtends waren we terug in het hotel, en na een paar uurtjes slaap kon onze roadtrip echt beginnen, die ons via Lucknow, Varanasi en Ranchi naar de oostkust van India bracht.
Aan de kust, het begin van de reis van Noord- naar Zuid-India
We verbleven in Puri, een toeristische kustplaats, waar wij goed gebruik van maakten door een dag op het strand door te brengen, om alleen maar op te staan om een nieuwe kokosnoot te halen of een duik in de Golf van Bengalen te nemen.
De meeste Indiërs hebben echter niet hun zwemdiploma A, en daardoor ook geen zwemkleding. De hele zee was dus gevuld met drijvende sari’s met zwembandjes om: een heel grappig gezicht! ’s Avonds veranderde het strand in een grote markt onder gekleurde parasols, waar je bij elk kraampje weer dezelfde souvenirs kon kopen.
In Puri bevindt zich ook de Jagannath Tempel, welke bekendstaat om de legende dat het hart van Krishna in deze tempel verborgen ligt. De hoge muren, gouden torens en kleurrijke schilderingen die gezamenlijk 37 duizend vierkante meter beslaan zien er enorm indrukwekkend uit, en wij waren dan ook erg benieuwd hoe dit er van binnen uit zou zien. Al bij de ingang kwam er een dronken-ogende man naar ons toe, schreeuwend dat wij niet naar binnen mochten.
Omdat wij zijn oordeel niet volledig vertrouwden, bleven we in de rij staan. Na een tijd wachten kwam er echter een groep bewakers naar ons toe rennen om tegen ons te schreeuwen: ‘Geen stap verder!’. Het bleek dat niet-hindoes niet welkom waren in de tempel, en na een dreiging van de bewakers om mee naar het politiebureau te gaan, besloten we hier niet tegenin te gaan. Wel mochten we de Konark Sun tempel in.
Welkom in de tempel
Deze tempel staat op de Unesco Werelderfgoedlijst, en is een representatie van de wagen van de zonnegod Surya, wat je kan zien aan de wielen en paarden die uit steen zijn gehakt op het gebouw. Ook kon je hier een Brahmaan een gebed voor jou laten uitvoeren. Hiervoor moest je jouw naam en de naam van je vader vermelden, waar de priester dan een gebed omheen maakte, zo hard schreeuwend en met bellen rinkelend dat je je eigen gedachten niet meer kon horen. Het ritueel werd heel spiritueel afgerond door de priester die om geld vroeg, en hoe veel je ook gaf, de priester vond het gek genoeg altijd te weinig.
Of wat dacht je van fietsen door Zuid-India?
Onze weg naar het zuiden bracht ons langs kleine dorpjes, loslopende buffalo’s met vogels op hun rug, en plaatsen met mooie namen zoals ‘Visakhapatnam’ en ‘Vijayawada’. We dronken lassi (yoghurt drank) rechtstreeks van de koe, en aten rijst met elke dag weer een nieuwe curry. Zo kwamen we aan bij de tempel Matrimandir.
Deze grote, gouden bol bevindt zich in Auroville, een stad die is opgericht om mensen van elk geloof, land en politieke stroming in hun diversiteit met elkaar te verbinden. Het is dus een universele stad, die gericht is op het creëren van een nieuw menselijk bewustzijn. Rondom de tempel bevinden zich uitgestrekte groene tuinen, waarin onder andere de Banyan boom staat, een plant met een diameter van wel 50 meter.
We sliepen in de stad Puducherry, een stad die tot 1954 onderdeel uitmaakte van de Franse kolonie in India. Het was duidelijk te merken dat de Fransen nog niet lange tijd waren vertrokken uit deze stad: de boulevards waren breed, de restaurants serveerden pasta in plaats van curry, en de straatnamen waren in het Frans.
De Franse toeristen die hier nog een zomerhuis hadden flaneerden over de boulevard, af en toe neerstrijkend op een van de talloze terrasjes. Deze stad was geen vertegenwoordiging van India; het was een mini-Europa aan de oostkust. Toch was het wel bijzonder om de overduidelijke invloed van Europeanen in het land te zien, iets waar India maar al te bekend mee is.
Bollywood in Bangalore
De laatste bestemming van de roadtrip was Bangalore. Deze stad is erg hip, met vele shoppingmalls en restaurants van over de hele wereld. Ook zijn we hier naar de bioscoop gegaan om een Bollywood film te bekijken, wat al een activiteit op zich is. Voor de film begint, staan alle Indiërs op om het volkslied samen te zingen, om dan 3 uur lang naar een soort musical te kijken gevuld met zowel romantische als gewelddadige scènes.
Deze ervaring moest achteraf besproken worden in een koffietentje. Terwijl wij aan onze chai zaten te sippen, kreeg Prithvi een appje van zijn ouders, waarin een soort cv van een meisje was toegevoegd. Hierin stond haar oog-en haarkleur, haar lengte, en het beroep van haar vader. Of hij haar niet zou zien zitten als toekomstige vrouw. Informatie over haar hobby’s en werk was duidelijk overbodig.
Lees hier wat je kunt doen in Bangalore.
Tijd voor Mumbai, het einde van de reis van Noord- naar Zuid-India
Hoewel de roadtrip in Bangalore eindigde, hadden wij nog een stop in India: Mumbai. Die avond vlogen wij naar dit financiële centrum, waar wij uitkeken naar een goede nachtrust voor we de stad zouden ontdekken. We hadden een hotel geboekt, maar toen we bij dit hotel aankwamen werd ons verteld dat ze vol zaten, en ze bovendien geen buitenlanders accepteerde. Daar stonden we dan, met onze grote koffers in een verlaten straat in Mumbai, om 11 uur ‘s avonds.
Na 5 minuten lopen kwamen wij een ander hotel tegen. Hoewel ook deze geen ruimte had, ging de receptionist wel voor ons op zoek naar een hotel op zijn Hero motor, een 125cc’tje wat in India gelijk staat aan de Nederlandse fiets, want iedereen heeft er een. Een half uur later kwam hij terug met goed nieuws, er was een hotel in de buurt dat tegen extra betaling wel buitenlanders voor een nacht wilde onderbrengen! En zo stapten wij in een taxi, vergezeld door een man met een grote wodkafles, op weg naar dit hotel. Als die situatie veiliger voelt dan op straat blijven staan, gaat er toch wat mis. De man belde die nacht meerdere keren naar onze hotelkamer om te vragen of we met hem een jointje wilden roken. We hebben heerlijk geslapen.
Ontdek hoe een reis naar Mumbai kan zijn.
De missie van de volgende dag was een nieuw hotel vinden, aangezien buitenlanders ook in dit hotel officieel niet mochten verblijven. Een ochtend lang klopte we aan bij hotels, wat in de middag werd beloond. Hoewel er schimmelvlekken in de lakens zaten, besloten we dat we ons geen hygiënische standaard meer konden veroorloven. We lieten onze koffers hier achter om de stad te gaan ontdekken.
Zoek vast naar hotels in Zuid-India:
Booking.comZuid-Mumbai was moderner dan alles wat we tot dan toe hadden gezien; er stonden zelfs wolkenkrabbers! We bezochten de Jai Ali, een moskee in het midden van het water. Van deze moskee kregen we echter weinig te zien, door de barricade aan mensen die in de rij stonden om met ons op de foto te gaan. Na meerdere maanden in India voel je je een soort Madonna, met een constante stroom aan paparazzi om je heen. Het is niet overdreven wanneer je zegt dat je de hele dag bezig bent om selfies te nemen met de lokale bevolking, zodat zij aan al hun Instagram-vrienden kunnen laten zien dat zij een buitenlander kennen.
De rest van de dag spendeerden we slenterend over marktjes, met af en toe een chai-pauze. Die nacht in het nieuwe hotel werd ik plotseling wakker gemaakt door een gil. Over onze koffers en ons bed liepen tientallen kakkerlakken! We vroegen om een andere kamer, maar aangezien deze vol zat met kleine, ongedefinieerde beestjes vertrokken wij ‘s ochtends vroeg om weer een nieuw hotel te zoeken. Na al deze pech met hotels, begonnen wij ons toch af te vragen of we niet per ongeluk slechte karma over ons heen hadden geroepen. Het is en blijft toch India…
Mijn laatste dag in India brachten we door in een nationaal park, waar de Kanheri Caves zich bevinden; grotten waar boeddhistische beelden uit de muren zijn gehakt. Onze gids woonde zelf ook in dit park, en aan het einde van de tour mochten we in zijn dorpje kijken. Deze zelfvoorzienende gemeenschap woont in huizen van golfplaten, en is een van de weinig overgebleven dorpen in het park, omringd door loslopende herten, toeristen en luipaarden.
Deze ervaring liet ook zien hoe veelzijdig Mumbai is, het is een stad waarin vele werelden samenkomen. In de stad vind je mooie natuur, moderne wolkenkrabbers, maar ook uitgestrekte sloppenwijken, midden in het centrum.
Na deze dagen in Mumbai vertrok ik, geheel in stijl, per tuktuk naar het vliegveld om mijn tijd in India af te sluiten. In de tuktuk praatten we na over alle onverwachte, gekke avonturen die we in India hadden beleefd. Zo kwamen we tot de conclusie dat je in India alleen stabiliteit kan vinden, als je instabiliteit accepteert. India is niet iedereens kopje chai, maar het is een land wat je niet snel los zal laten.
Mijn volgende bezoek aan India staat dan ook al vast: Prithvi’s bruiloft is namelijk al gepland voor kerst 2025. Tijdens deze bruiloft zal hij tien dagen lang ceremonies uitoefenen, feest vieren en zich laten rondrijden op een olifant. Het enige detail is dat hij nog niet weet met wie hij gaat trouwen tijdens dit huwelijk, dat moet nog even worden besloten door zijn moeder.
Bezoek deze plekken tijdens je reis van Noord- naar Zuid-India:
Handige websites voor je reis
Dit vind je misschien ook leuk:
Zou jij een reis van van Noord- naar Zuid-India willen maken?
Reizende student die haar boekenwijsheid aanvult met wereldwijsheid. Heeft een voorliefde voor glamrock en weet meer van speciaalbier dan jij. Voelt zich thuis in een vreemd bed, een cowboyhoed of onder een sterrenhemel. Voelt zich gelukkig achter in een tuktuk, op het zadel van een motor of achter het stuur van een Jeep, om zo plekken te beschrijven waarvan ze het bestaan nog niet kent.
